هُو الأبهی

ای طالب عزّت و بزرگواری حقيقی در جهان الهی، بزرگواری در عالم عُنصری امر موهوميست و تصوّر مذمومی چه نهايت مراتب عزّت اين جهان سلطنت و جهانبانيست و شوکت و شهرياريست و حال آنکه چون بحقيقت نگری جسم بيجانست و نقش بی روح و وجدان. انعکاس بی‌ اساس است و ظلال بی‌ مآل. سرابست نه شراب. نمايش است نه آب خلّب است. نه سحاب. پس بزرگی و عزّت قديمه محصور در شئون رحمانی و دخول در ظلّ کلمه الهيست. تا توانی در اين بحر بی‌ پايان خوض کن و از اين معين صافی يزدان بنوش و در سبيل حضرت جليل بکوش تا بر سر تاج عزّت سرمدی نهی و بر سرير عظمت ابدی جالس شوی و از افق امکان چون صبح نورانی طلوع نمائی و البهآء عليک و علی کلّ من ثبت علی عهد اللّه و ميثاقه عبدالبهآء ‌ع