هُو الأبهی

ای متوجّه بملکوت ابهی، وقت يگانگی و اتّحاد است و هنگام الفت قلوب و وداد. مظاهر مقدّسهٔ الهيّه از افق عالم بجهت ارتباط و اتّحاد من علی الأرض بعالم جسمانی قدم گذاشتند و قبول ثوب هيکل بشری نمودند و جميع اين مصائب و بليّات را در سبيل اين مقصد عظيم و مراد جليل تحمّل نمودند. حال احبّای الهی چنان بايد از افق توحيد طلوع نمايند که جميع من علی الأرض از جام صهبای وحدت مست و مخمور گردند و در بحر تفريد مستغرق شوند و از اثمار جنّت تجريد مرزوق شوند. ای احبّای الهی شما امواج يک بحريد و رشحات يک ابر از انوار يک شمس مستضيئيد و از اشعّه يک نيّر اعظم مستنير يزدان پاک ميفرمايد همه بار يکداريد و ميوه يکشاخسار و البهآء عليک و علی احبّاء اللّه ع‌ع