هُو الأبهی

ای مشتعل بنار محبّت اللّه، جان پاک بايد که نثار سبيل الهی گردد و دل مقدّس از آب و گل بايد که قابل فيض رحمانی شود. سنگ سياه ياقوت رخشان نگردد و حجر و مدر لعل بدخشان نشود. خزف درّ صدف نگردد و حصاة بی‌اعتبار گوهر آبدار نشود پس تو که پرتو از آفتاب حقيقت گرفتی مستحق موهبت بودی و روشنی از شمع عنايت يافتی پروانه محبّت بودی طوبی لک و حُسن مآب ع‌ع