هُو الأبهی

ای منجذب بملکوت ابهی، شکر کن خدا را که باشراقات انوار شمس احديّت قلبت روشن گشت و جانت گلشن گرديد آيت کبرای جمال کبريا را مشاهده نمودی و بپرتو انوار شمس احديّت هدايت يافتی کأس عرفانرا از يد ساقی الطاف نوشيدی و سلسبيل ايقان را از معين رحمانيّت چشيدی. اين فضل اعظم چون ستاره صبحگاهی از افق جاودانی روشن و منير است ولکن جاهلان و غافلان محجوب و محروم از اين موهبت رحمانی. عنقريب آثار باهره اين بخشش الهی از مطلع آمال ظاهر و باهر گردد و آيات لامعه اين فيض نامتناهی در لوح منشور آفاق و انفس تلاوت شود و البهآء عليک و علی کلّ موقن کريم ع‌ع