هُو اللّه

ای منجذبان حقّ، شجره اميد چون در جنّت ابهی غرس شد روز بروز بايد نشو و نما نمايد گل و شکوفه باز کند و ميوه بخشد و طراوتی بی‌اندازه ظاهر و عيان نمايد اگر چنين نباشد پژمرده گردد افسرده شود و لطافت و طراوت نماند. حال شجرهٔ آمال را در آن رياض بنشانيد تا از فيوضات ملأ اعلی روز بروز بر سبزی و خرّمی بيفزايد و نفحاتی منتشر نمايد که مشام آفاق را معطّر کند. الحمدلله الطاف بی‌ پايان جمال ابهی عالم وجود را احاطه نموده دريای فضل از هر جهت پر موجست و نفحات قدس در جميع آفاق منتشر و ندای الهی از ملکوت غيب بلند و ملأ مقرّبين لبّيک کنان منجذب و سرمست عبدالبهآء را اميد چنانست که نار محبّت اللّه در آن کشور چنان شعله ور گردد که حرارتش بملکوت اعلی رسد. ای ياران کنز عظيم مشهود و مکشوف و فضل عميم معروف و مشهور و ميدان عرفان در نهايت اتّساع و گوی موهبت کبری مانند آفتاب متلئلأ بر ارض و سما. تا کدام فارسی بچوگان محبّت اللّه اين گوی موهبت اللّه را از اين ميدان معرفت اللّه بربايد و عليکم التّحيّة و الثّنآء ع‌ع