هُو الأبهی

ای ناطق بثنای جمال مختار، شکر جمال قيّوم و سلطان ملک عزّت قديمه را که احبّای باوفايش در اين کشور فنا و اقليم جفا از لانه و آشيانه گذشتند و قصد معارج بقا و رفارف ابهی نمودند. از موج سراب چشم بستند و باوج ربّ الارباب شتافتند از خاک تيره جهان فانی گذشتند و بجهان نورانی و فضای روحانی آسمانی صعود نمودند. اين چه موهبت ربّ عزّت است و اين چه عنايت سلطان احديّت که موران ضعيف را بر سرير سليمانی نشاندند و طفلان صغير را عارفان ربّانی نمودند. نفوس امّی را اديب دبستان تبيان کردند و اشخاص بيسواد را واقف اسرار بيان نمودند و نريد ان نمنّ علی الّذين استضعفوا فی الارض و نجعلهم ائمّة و نجعلهم الوارثين و الحمد للّه ربّ العالمين ع‌ع