هُو اللّه

ای ياران روحانی، شب و روز در اين محضريد و صبح و شام حاضر انجمن. دمی از ياد ياران فراغتی نجويم و نَفَسی بی ذکر دوستان زندگانی نخواهم. همواره با چشم اشکبار و آه آتش بار بدرگاه احديّت تضرّع و نياز خواهم که دوستان خويش را منقطع از کم و بيش نمايد و فارغ از بيگانه و خويش فرمايد. بکلّی گرفتار آن زلف مشکبار کند و مبتلای آن رخسار پر انوار. در هر آنی تأييدی فرمايد و در هر دمی مرهمی بخشد تا هر جريح مستريح گردد و هر منجمدی مشتعل شود هر ساکتی ناطق گردد و هر جامدی نابت شود. ملال و کلال نماند و انوار جمال احاطه کند نشاط و انبساط حاصل گردد و فرح الهی رخ بگشايد قوّه معنويّه نمودار گردد و موهبت کبری جلوه کند و دلبر آمال شاهد انجمن گردد و اميدوارم که آن ياران چنان مؤيّد و موفّق گردند که آشنا و بيگانه حيران شوند و انوار خداوند يگانه آن سامانرا درخشنده و تابان نمايد و عليکم التّحيّة و الثّنآء ع‌ع