هُو اللّه

ای ثابتان بر پيمان، جمال مبارک بقلم اعلی عهد وثيقی و ميثاق عظيمی تأسيس نمود و بموجب عهد و ميثاق بايد کلّ اطاعت و انقياد نمايند. مفرّی از برای نفسی باقی نگذاشتند و بشرطی مشروط نفرمودند. لهذا در هر امر مهمّی که تعلّق بعموم دارد بايد احبّای الهی استيذان نمايند و اجازه طلبند و آنچه از قلم ميثاق صادر مجری دارند. هذا هو الحقّ حال احبّای الهی بايد شب و روز بکوشند تا ترويج کلمة اللّه گردد و نشر نفحات اللّه شود اين امر مهمّ است و تشبّث بمادون سبب فتور گردد. هر چند نوايا خالص است و مقاصد خدمت امر ولی بايد آنچه از قلم ميثاق صادر مجری گردد.

و آن اينست که احبّای الهی حصر افکار در تبليغ امر اللّه نمايند اوّل بايد ما يحتاج بنا را حاضر کرد پس به بنيان پرداخت تا سنگ و آهک بدرجه کفايت مهيّا نگردد دست به بنيان زدن و يا بفکر نقش و نگار افتادن سبب فتور شود. حال مانند عبدالبهآء بايد جميع احبّا فکر خويش را حصر در اعلاء کلمة اللّه نمايند بعد از حصول مقصود بايد بنظم و ترتيب پرداخت. افکار را متفرّق ننمائيد زيرا تشتّت حاصل ميشود. جميع همّت را حصر در امريکه اعظم امور است نمائيد و آن تبليغ امر اللّه است چنانکه جميع الواح مبارکه حصر در اينست در هيچ لوحی ذکر دون آن نه ما آنچه بکوشيم و تصوّر نمائيم البتّه آنچه از قلم اعلی صادر آن موافق.

در ايّام مبارک چگونه بود همان بايد مجری شود و مادون آن اهميّتی ندارد عبدالبهآء بجهت اعلآء کلمة اللّه و نشر نفحات اللّه از عتبه مقدّسه که روح و روان اوست هجرت نموده و از تقبيل آستان آرزوی دل و جان مهجور گشته محض اينکه بلکه موفّق بخدمتی و عبوديتّی شود و هيچ فکر و ترتيبی جز اعلآء کلمة اللّه ندارد چگونه سر ز خجالت برآورم بر دوست که خدمتی بسزا بر نيامد از دستم ع‌ع