٧٥- ای اهل علّيّين

ای اهل علّيّين، هر چند ساکن زمينيد ولی بحقيقت در بهشت برين جهانی در زير نگين داريد و بيانی چون شهد شکرين در ظلّ نور مبينيد و مشمول لحاظ عنايت آن دلبر دلنشين. چرا خاموشيد و بی‌جوش و خروش؟ عون و عنايت جمال ابهی با شماست و فضل و موهبت ملأ اعلی با شما نار حقيقت شعله زند و ندای ملکوت غيب ابهی ميرسد صد هزار موسی ربّ ارنی گويان و صد هزار روح اللّه با لبّيک لبّيک در وادی مقدّس پويان عالم بالا چنان پرتوی در عالم ادنی انداخته که انعکاساتش متطابقه تحقّق يافته جلوه فيوضات غيب لاهوت تجلّی بر هويّات ناسوت نموده و فيوضات باهره قدم در حيّز حدوث خيمه برافراشته ندای يا بهاء الابهی در شرق و غرب امکان بلند شده و فرياد يا ربّی الاعلی بعنان ملأ اعلی رسيده. پس ما که بفضل و موهبت طلعت ابهی در قطب اين خباء مأوی يافته‌ايم بايد نصيب موفور گيريم و لواء منصور برافرازيم و کأس مزاجها کافور بنوشيم و در حدائق زبور بمزمور مشکور بسرائيم و مظهر ظهور را بستائيم و بفضل و موهبتش بباليم و از فرقت جمال احديّتش بناليم و از درد عشقش بزاريم و تخم خدمتش بکاريم.