۱۳۰ - ای بنده صادق بهاء اللّه

ای بنده صادق بهاء اللّه، نامه شما رسيد و از مضمون نهايت سرور حاصل گرديد زيرا دليل بر ثبوت بر ايمان و استقامت بر عهد و پيمان بود. امروز اعظم اوصاف و نعوت ثبوت و استقامت است زيرا امتحانات در نهايت قوّت. حمد خدا را که تو موفّق باستقامتی از خدا خواهم که روز بروز بر استقامت بيفزائی تا مانند بنيان متين مقاومت دريای امتحان نمائی. نفوس بشر مانند شجرند يعنی درختانی که ريشه ندارند باندک بادی از بيخ بر افتند و امّا اشجاری که ريشه دوانند و محکم و متين گردند از بادهای شديد متزلزل نشوند لهذا برگ و شکوفه و ثمر بخشند. ای عزيز روحانی از حکمت نماز سؤال نموده بودی بدانکه نماز فرض است و واجب و بهيچ عذری انسان معاف از صلاة نشود مگر عاجز باشد يا خود محذور کلّی واقع گردد و حکمتش اينست که نماز عبارت از ارتباط بين عبد و حقّ است زيرا انسان در آن ساعت بدل و جان توجّه بحضرت يزدان کند و بحقّ مؤانست جويد و محبّت و الفت نمايد. عاشق را لذّتی اعظم از مکالمه با معشوق نيست و طالب را نعمتی بهتر از مؤانست با مطلوب نه اينست هر نفس منجذب بملکوت الهی نهايت آرزويش که وقتی فراغت يابد و بمحبوب خويش تضرّع و زاری کند طلب الطاف و عنايت نمايد و مستغرق در بحر خطاب و تضرّع و زاری گردد و از اين گذشته صلاة و صيام سبب تذکّر و تنبّه انسانست و حفظ و صيانت از امتحان.