١٤١- ای کنيزان يزدان

ای کنيزان يزدان، ملاحظه کنيد که فضل و عنايت جمال قدم چه کرده و مواهب اسم اعظم چه نموده بانوهای اعظم عالم آرزوی کنيزی بنده ئی از بندگانش مينمودند و محروم شدند و مأيوس گشتند و شما را بکنيزی خودش مخصّص داشت و در ظلّ عنايتش مأوی داد و بآستانش نسبت بخشيد. پس شب و روز را چون يوم نوروز بشادی و طرب و جذب و وله بگذرانيد که چنين تاجی بر سر نهاديد و چنين طوقی در گردن کرديد چنين قميصی در بر نموديد و چنين خاتمی در خِنْصر کرديد بشری لَکُنَّ من هذا الفضل العظيم يا اماءَ الرّحمن.