١٤٩- ای ياران الهی

ای ياران الهی، هر چند که بحسب ظاهر دور و مهجوريد ولی در حقيقت حاضر انجمنيد و پيش منيد و همدم و محرميد زيرا قوّه کلمة اللّه نفوس پراکنده را چنان مجتمع فرموده و ربط داده که حکم يک روح و يک نفس و يک جسم يافته‌اند بُعد و هجران ممتنع و محال و حسرت و حرمان مفقود در جميع احيان. ما که بنده يک آستانيم و خدّام عتبه رحمان الحمد للّه چنان الفت قلبيّه در ميان که نفحات قلوب مشام يکديگر را معطّر مينمايد و انجذابات متبادله بمنزله سيمهای تلغراف بيان اسرار ميکند اين از فضل و موهبت حضرت کبرياست که چنين فيضی مبذول داشت و چنين حکمی مجری فرمود در ظلّ يک شجريم و محشور در تحت يک لواء در يک جنّت مخلّديم و در يک حديقه در نهايت سرور و حبور عاشقان آن جمال بيمثاليم و مشتاقان عتبه رحمان پريشان آن زلف مشکباريم و سوخته نار محبّت پروردگار. پس بايد بسبب اين وحدت رحمانيّه بکمال قوّت بر خدمت قيام نمائيم خدمت آن آستان محبّت است روحانيّت است امانتست ديانتست نوازش است مهربانيست شادمانيست عفو و سموح است و حضور و سنوح انجذاب بنفحات رحمانيست و نشر آثار ربّانی و هدايت خلق و رعايت ناس و محبّت با کلّ و صداقت با جميع. اينست تعاليمی که حضرت مقصود بعالم وجود فرموده‌اند البتّه ما که عاکفان آستانيم و تابع راستان بايد باين شروط قيام کنيم و از حقّ طلب تأييد و توفيق نمائيم.