۱۸۵ - ای احبّای الهی و دوستان جمال رحمانی

ای احبّای الهی و دوستان جمال رحمانی، از فيوضات مقدّسه جمال قدم و اسم اعظم روحی و کينونتی و ذاتی و حقيقتی لاحبّائه فدا آنکه در اين کور عظيم و ظهور ربّ قديم چنان ارتباطی و اتّحادی در بين نفوس منجذبه و افئده مشتعله بنار موقده عنايت فرموده که جميع ياران حکم هيکل واحد يافته و حقائق منقطعان سمت بحر واحد جسته چون سرج لامعه و نجوم ساطعه بنور واحد روشن و از نيّر اعظم ملأ اعلی بشعاع واحد مستنيرند در اين صورت چگونه جدا و مفترق گردند و از ياد يکديگر غفلت و فراموشی و از ذکرشان سکوت و خاموشی حاصل گردد. پس بحقّ اليقين بدانيد که در کلّ حين صدر نشين اين انجمنيد و سراج‌های روشن در اين بزم ذوالمنن آنی از ياد نرفته و فراموش نشده‌ايد هميشه در خواطر بوده و خواهيد بود.

در اين مقام قرب و بعد مکان عالم امکان حکمی ندارد چه که فيوضات اتّصال از جهان لامکان احاطه نمايد . از فضل بی‌پايان جمال رحمن و دريای بيکران موهبت حضرت يزدان اميدواريم که آن مخموران خمخانه باده عشق در اين بزم محبّت اللّه چنان بشوق و طرب و انجذاب و وله آيند که ولوله در ارکان عالم اندازند و بنفحات قدس و جذبات هيکل آدم را زنده و مهتزّ نمايند ليس ذلک علی اللّه بعزيز.