۱۸۸ - ای ياران رحمانی عبدالبهاء

ای ياران رحمانی عبدالبهاء، الحمد للّه بفضل بی‌منتهی محفلی تازه برپا نموديد انجمن آراستيد و خدمت بآستان مقدّس خواستيد ولی مشروط بآن است که در نهايت الفت و محبّت با جميع احبّا وحدت و مؤانست جوئيد و مانند شهد و شير آميخته گرديد که من بعد رائحه کلفت استشمام نگردد و متّحداً باعلاء کلمة اللّه پردازيد و با جميع خلق بياميزيد و علم وحدت عالم انسانی برافرازيد. انسان چون از خودی خود بگذرد و در محبّت اللّه محو و فانی شود و نفس خويش را فراموش نمايد و هر يک از ياران را بر خود برتری دهد سرور دو جهان گردد و رهبر طالبان غمخوار ياران گردد و سرگشته و سودائی آن دلبر مهربان. اين چه مقامی است عالی و چه رتبه‌ايست نورانی بايد جميع ما شب و روز عجز و زاری نمائيم و جزع و بيقراری کنيم تا از اين جام الهی سرمست شويم.