۲۱۳- ای ياران روحانی

ای ياران روحانی، حضرت کبريا در قرآن عظيم دنيا را تشبيه بسراب بقيع فرموده‌اند و نفوس بشريّه را مانند تشنه آب. انسان تشنه لب سراب را آب انگارد و بکمال سرعت در بيايان بتازد و عاقبت خائب و خاسر شود و از تشنگی هلاک گردد. همچنين طالب دنيا بجان جويا و شب و روز ساعی و پويا بلکه بجهت اکتساب زخارف فانيه درندگی نمايد و مانند گرگان تيز چنگی بيازمايد بيچارگان بيازارد و مظلومان زجر و اذيّت نمايد و عاقبت سودی نبيند بلکه زيان اندر زيانست و خسران اندر خسران و شدّت عذاب نيران و مؤاخذ در محکمهٔ کبرای رحمان … پروردگار عالميان انسان را چشم بينا و گوش شنوا عنايت کرده و قلب آگاه آفريده تا از فنای عالم عبرت گيرد و مانند مرغان چمن بچند دانه ئی قناعت نمايد و بر شاخسار بابدع نغمات بتقديس و تسبيح ربّ الايات مشغول گردد اينست سزاوار انسان اينست سبب عزّت ابديّهٔ اهل عرفان. زيرا در اين جهان هر کاری عاقبتش خسران است مگر عبوديّت درگاه حضرت رحمان و هر عملی زيان اندر زيانست مگر خدمت آستان جمال يزدان. طوبی از برای نفوسيکه از نفس و هوی بيزار شدند و از ظلمات اين دار تنگ و تار نجات يافتند و انوار الهی مشاهده نمودند و باسرار ربّانی پی بردند آن نفوس مانند ستاره روشن از افق امکان درخشنده و تابانند. ملاحظه نمائيد که اوليای اطهار مطالع انوار و مشارق اسرار چگونه از افق عزّت ابديّه در قرون و اعصار ظاهر و آشکارند و کسانيکه ظلم و طغيان نمودند و ره عصيان پيمودند و از شراب غرور مخمور گشتند بچه ظلماتی گرفتارند انّ فی هذا لعبرة لاولی الابصار.