۲۸۷ - ای ياران

ای ياران، اين عبد در حالتيکه از شدّت صدمات در آتش سوزانم و شدّت احتراق استخوان را گداخته با وجود اين بياد شما پر روح و ريحانم و بذکر شما تسلّی قلب و جنان يابم و اميدوارم که در ايمان و ايقان چنان استقامتی بنمائيد که ملأ اعلی را خورسند و شادمان نمائيد روش و سلوک اوليای الهی گيريد و تحمّل هر گونه آلام و محن جسمانی نمائيد زهر را چون شهد و شکر بچشيد و درد را درياق جانپرور دانيد زخم را مرهم و آسايش جان و تن يابيد. ثمره وجود انسان در اين عالم چه و نتائج حيات چه؟ اگر محن و بلايا در سبيل محبوب نبود در اين جهان فانی چه تسلّی خاطر ميشد؟ ابرار کلّ گوی موهبت را در اين ميدان ربودند و احرار ثمره جنيّه را از اين شجر چيدند اصفيا در سبيل جمال ابهی همواره آرزوی بلا و جفا ميکردند و اتقيا در راه مير وفا تحمّل صد هزار بلايا مينمودند. لهذا بايد ما نيز سرمست جام بلا گرديم و يوسف حقيقی جمال ابهی را ببذل جان و دل خريدار شويم. اگر در اين وادی قدم نهيم روز بروز روشنتر و خوشتر و در درگاه احديّت مقرّبتر گرديم ابواب فيوضات گشاده يابيم و اسباب وجد و طرب آماده جوئيم بزم الهی برپا کنيم و جشن نامتناهی ترتيب دهيم و ايّام را بوجد و طرب گذرانيم.