۳۰۴ - ای ياران مهربان عبدالبهاء

ای ياران مهربان عبدالبهاء، چندی بود که خاطر اين آواره از بلايای وارده بر اوليای حقّ آزرده بود و هر دم بملکوت قدم ناله و زاری مينمود و ره عجز و بيقراری می پيمود که ای پروردگار جمعيّت ابرار پريشان گشت و محافل انس از بنيان برافتاد چه شود که فضل جديدی بنمائی و تأييد بديعی بفرمائی تا ياران انجمن گردند و محفل انس را بسراج ذکرت روشن نمايند. ای خداوند اين پراکند‌گی مپسند و ای مهربان اين حزب پريشان را مجتمع فرما. تا آنکه بريد جديد رسيد و مژده الفت آن انجمن سبب خفّت حزن شديد شد. از ربّ فريد آرزوی اين قلب جريح آنست که ياران محترم هر دم در کمال حکمت در محفل قدس همدم گردند و بذکر جمال قدم حيات تازه يابند و سبب شوق و ذوق و طرب يکديگر گردند تا بشارت جهان انسانيّت را خلعت جديد بخشد و هيکل عالم را ردای بديع بپوشد. ای ياران اين عبدالبهاء همواره از مصائب و بلايای شما محزون و مغمومست ولی اين موهبت نصيب هر محروم نگردد زيرا اين بلا بهره اهل وفاست و اين محن و آلام مخصوص کرام اصفيا هر چه هست بگذرد ولی عاقبت موهبت بهر عاشقان جمال کبريا و مشتاقان روی جمال ابهی روحی لاحبّائه الفداء.