٩ - ای کنيز الهی

هواللّه

ای کنيز الهی، هر نفسی از اين جهان فانی رهائی يابد بايد که جشن و سرور گرفت نه آه و انين نمود، فرياد و فغان بايد از حيات دنيا کرد نه از انتقال بعالم جاودانی و حصول حيات سرمدی. اينست که در آيه مبارکه ميفرمايد فتمنّوا الموت ان کنتم صادقين. لهذا محزون مباش مغموم مگرد مأيوس مشو مغموم منشين توکّل بر خدا کن و بقضا راضی باش إِنَّما يُوَفَّی الصَّابِرونَ أَجْرَهُمْ بِغَيْرِ حِساب. اين مصيبتها امتحانات الهيّه است بايد ثابت و مستقيم بود و صابر بر هر بلای عظيم اقتدا باوليای الهی کرد و پيروی بمقرّبان درگاه ربّانی. در مصائب آنان فکر کن تا هر مصيبتی آسان شود و هر روز بنهايت خضوع و خشوع و تضرّع و ابتهال اين مناجات را بخوان الهی الهی قد اشتدّت عليّ البلاء و عظمت البأساء و الضّرّاء و وقعت فی المصيبة الکبری ربّ اجعلنی صابرة راضية مرضيّة مطمئنّة بفضلک و رحمتک ناطقة بثنائک شاکرة علی بلائک متمنّية لقائک منجذبة الی جمالک مشتعلة بنار محبّتک. انّک انت الکريم انّک انت العظيم انّک انت الرّحمن الرّحيم ع ع