۱۶ - ای وارد بر مَنهل عذب عرفان

ای وارد بر مَنهل عذب عرفان، حقيقت الوهيّت مقدّس و منزّه از هر اوصاف و نعوت عالم و بشريّت است لکن فائض و مجلّی و معطی و جواد است. حقائق بشريّه هر چند ضعيف و فاقد و فانی و مضمحل است لکن قابل و سائل و طالب و جالب است. آن عزّت مقدّسه است و اين ذلّت مشخّصه آن پاکی صرفست و اين آلودگی محض آن علوّ قديم است و اين دنوّ عظيم رابطه لازم و واسطه واجب تا مستفيض گردد و مستنير شود حقيقت ايمانيّه وسيله ربط شود و شفيع حصول فيض گردد. پس چون آن جناب باين رابطه فائز اميدواريم که مظهر فيض و آثار رحمانيّه شوی.