۶۵ - ای ياران اين آواره

ای ياران اين آواره، حضرت يزدان شاهد و گواهست که در دل و جان آنی فراغت از ياد ياران ندارم همواره بملکوت رحمانيّت عجز و نياز نمايم و طلب عون و صون و عنايت کنم تا دوستان در جميع احوال به رضايت حضرت رحمان موفّق و مؤيّد گردند. ای دوستان اين جسمانيان عالم روحانی را بکلّی فراموش نمودند و اسير زنجير تعلّق بعالم فانی گشتند بتراب دل بستند و از ربّ الارباب غافل شدند مقيم خاک گشتند و از عالم پاک بی بهره ماندند. سبحان اللّه اين چه ذلّت است و اين چه خواری و اين چه خسران است و اين چه خاکساری؟ حضرت يزدان فيض بی پايان مبذول داشته و عالم انسان را مهبط فيض آسمان نموده با وجود اين موهبت، چگونه دل باين عالم فانی بندند و از جهان نورانی چشم پوشند؟ نهايت سعادت بشر در اين کشور راحت بهائم و بقر است زيرا پرنده و چرنده در نهايت سعادت و راحت و نعمتند اگر نصيب انسان نيز اين باشد حيوان برتر است و زندگانيش بهتر در اين صورت، چه امتياز از برای بشر؟ امّا خداوند مهربان فيض بی پايان بروحانيان بخشد و بکمالات و صفات از سائر مخلوقات ممتاز فرمايد تا روح مجسّم شوند و نور مصوّر گردند سبب حيات در سبيل نجات شوند و اقتباس انوار فيوضات از ربّ الايات الباهرات نمايند و مظهر تجلّيات ربّ الاشراق شوند اين منقبت عالم انسانی است واين عظمت جهان روحانی.