۱۰۲ - حمد کن خدا را که مؤيّد و موفّق به نشر ميثاق

حمد کن خدا را که مؤيّد و موفّق به نشر ميثاق شدی و بعد از صعود نيّر آفاق وفا بآستان مقدّس نمودی از راحت و آسايش گذشتی و از آلايش اين جهان فانی ديده بستی و تحمّل هر مشقّتی در سبيل الهی نمودی. الحقّ در خدمت قصور ننمودی و در عبوديّت درگاه احديّت فتور نکردی جانفشانی نمودی و متاعب و مشقّات را در سبيل الهی کامرانی دانستی اين موهبت ربّ احديّت است قدر آن را بدان و بشکرانه زبان بگشا :

ای پروردگار، ستايش ترا که اين بنده ضعيف را مورد چنين فضل عظيم نمودی و اين ذرّهٔ فانيه را بخدمت عتبه مقدّسه موفّق فرمودی. ای پروردگار، قوّت و توانائی بخش و قدرت و دانائی عطا فرما تا چنانکه بايد و شايد هيکل وجود را بخلعت خدمتت بيارايم. ای آواره آن يار مهربان، قلب را متوجّه ملکوت ابهی کن و گوش را بجهان الهی و عوالم غيب ربّانی متوجّه نما. ملاحظه کن که بشارات و اشارات و آهنگ جهان پنهان بگوش جان ميرسد اين آواز در نهايت روحانيّت وانشراح بجان و وجدان ميرسد در حالت توجّه بملکوت ابهی و فراغت قلب واضح و مشهود شود. الآن آن نغمه درنهايت لطافت بسمع عبدالبهاء متواصل نميدانم چگونه وصف نمايم که در چه حالتی و چه هيجانی هستم بقسمی که تکلّم نتوانم ولی از شدّت حبّ بآن جناب من دون اختيار بانشاء اين نامه پرداختم. باری مدد از آن مبدأ مقدّس بطلبيد و شب و روز توجّه و تبتّل و تضرّع فرمائيد تا اشراق انوار از تجلّی آن حالت بر آفاق تابد. ای ثابت بر پيمان مطمئن باش بعون و صون جمال قدم اگر جميع من علی الارض جمع گردند و احزاب از جميع جهات هجوم آورند عاقبت مذموم و مدحور و مأيوس و مقهور در چاه ذلّ و خذلان افتند تا چه رسد باين هَزله رَذله خَذله چه که جز همز و غمز ندانند و غير از طعن و لعن هنری ندارند.