۱۲۰ - ای بنده حقّ

ای بنده حقّ، نور مطلق آفاق را چنان روشن نمود که خاور و باختر زجاج سراج الهی گشت محبّت و وفا و الطاف بی منتها و فضل و کرم جمال ابهی جهان را جهان ديگر کرد. با وجود اين بی وفايان را آرزو چنانست که اين روشنائی را ظلمانی کنند و اين گلشن را گلخن نمايند و اين جنّت ابهی را توده غبرا کنند و اين دور مقدّس را آلوده ترين ادوار عالم نمايند. هيهات هيهات نور حقيقت را ظلمات غفلت تار و تاريک ننمايد علی الخصوص بعد از آنکه افريک و امريک را مشتعل نمايد. چشمه را فرو بستن ممکن و آسان لکن دريا را چه توان نمود آب نهر را بريدن ميسّر لکن سيل عظيم را چگونه سدّ توان کرد؟ عنقريب خويش را در خسران مبين ديده و خواهند ديد ذرهم فی خوضهم يلعبون و البهاء عليک.