۱۲۵ - ای ياران عبدالبهاء

ای ياران عبدالبهاء، اين را بدانيد که عبدالبهاء مانند گلشن بشبنم ياد ياران نهايت طراوت و لطافت يابد و مذاقش بذکرشان حلاوت جويد و از حضرت احديّت توفيق طلبد که قلوب دوستان الهی چون گلستان رحمانی برشحات سحاب عنايت نهايت نضارت و طراوت يابد. ای ياران قدر اين زمان را بدانيد و موهبت اين عصر رحمانی را غنيمت شمريد قرن اوّل است و عصر ظهور جمال قدم. عنقريب مشاهده خواهيد نمود که آفاق عالم منشور اسم اعظم گردد و اخلاق امم مجذوب آن نور مکرّم آهنگ تقديس در محافل توحيد بفلک اثير رسد و ترتيل آيات ربّ مجيد نغمه‌اش اهل ملأ اعلی را بطرب آرد جهان جهان ديگر شود و کيهان مطلع آن روح جانپرور گردد صيت ربّ جليل جهانگير شود و سبحان ربّی الابهی از جميع آفاق بلند شود. پس خوشا بحال آن نفوسی که عنوان اين دفترند و طغرای اين منشور اسم اعظم و عليکم التّحيّة و الثّناء.