۱۳۷ - فيوضات ملکوت ابهی مشروط به استعداد و قابليّت نيست

فيوضات ملکوت ابهی مشروط به استعداد و قابليّت نيست نفس فيض عين قابليّت گردد چنانکه نفس فعل چون از فاعل به منفعل رسد انفعال گردد. مثلاً کسر چون از فاعل انتقال به منکسر نمايد انکسار شود در اينمقام قابل و مقبول، استعداد و فيض، شیء واحد است. پس فيوضات ملکوت ابهی بهيچ قيدی مقيّد نيست قطره را حکم دريا دهد و ذرّه را آفتاب کند چنانکه ملاحظه مينمائی نفوسی را مبعوث نموده که از قطره کمتر بودند لکن امواج بحر اعظم برآوردند و طوفان محيط اکبر ظاهر کردند در اينمقام استعداد و قابليّات را حکمی نه بلکه حکم بر نفس فيض است.