۱۹۱ - آنچه ناله و فغان نمائی و شکوه فرمائی در موقع و محلّست

آنچه ناله و فغان نمائی و شکوه فرمائی در موقع و محلّست ولی از جهت ديگر ملاحظه فرما که اوليای الهی را نشئه از جام سر شار بلاست و فرح و سرورشان به تحمّل مصائب و بلايا در راه خدا. ملاحظه کن که جمال مبارک چه صدمات و بلايائی تحمّل فرمودند و چه مشقّات و مصيباتی در اين جهان کشيدند دمی آسوده نبودند و نفسی راحت نيافتند بلکه همواره جام بلالبريز بود و تيغ جفا خونريز. پس ما که بندگان آن آستانيم و مدّعی محبّت آن دلبر يکتا نبايد از شدائد بلا محزون و مغموم گرديم بلکه فرح و سرور يابيم که بقدر وسعت خويش و استعداد در بلا سهيم و شريک اوليای الهی هستيم اين موهبت است و عنايت و اين رحمت است و الطاف بی نهايت محلّ شکر است نه شکوه و جای رضا است نه ناله. از حقّ خواهم که همواره روز بروز شوق و شعف بيشتر گردد و شور و طرب زيادتر شود تا کلّ جان و دل را در کف آماده نمائيم و فدای راه آن دلبر مهربان کنيم.