۱۹۲ - ای کنيزان مقرّب درگاه کبريا

ای کنيزان مقرّب درگاه کبريا، به جميع مصائب و بلايا و محن و رزايا که بر شما وارد مطّلعم و ميدانم چقدر ايّام بسختی گذشت و قوم ظلوم جهول چقدر عنودند انسان مگو درنده بيابان گو، بشر مگو بلکه بهائم و بقر گو و از عدل و انصاف بی خبر گو ولی الطاف ربّ جليل بقدر تحمّل مشقّت در اين سبيل است. الحمد للّه که آن اماء رحمان بلايای بی حدّ و بی پايان در سبيل يزدان تحمّل نمودند بی سر و سامان گشتند و معذّب و پريشان شدند در هر دمی از دست ساقی قضا جام بلا نوشيدند و در هر نفسی از طرف اعدا به تير جفا مبتلا شدند و اين دليل بر مقرّبی درگاه کبريا زيرا هزاران کرور نساء ايّام خويش را بنفس و هوی گذرانيدند و عاقبت باسفل درکات افتادند نه ثمری نه اثری نه بهره‌ای نه نصيبی و ذلک هو الخسران المبين. حال الحمد للّه آن مخدّرات مانند جبال راسخات در نهايت استقامت به کنيزی آستان مقدّس قيام نموده اند و موفّق و مؤيّد گشتند اين سزاوار هزار شکرانيّت است و لايق حمد و ستايش حضرت احديّت که چنين تاجی بر سر اماء رحمان نهاد و چنين خلعتی در بر آنها نمود و اين صرف موهبت است و يختصّ برحمته من يشاء و ذلک من فضل اللّه يؤتيه من يشاء و اللّه ذوالفضل العظيم و عليکنّ البهاء الابهی.