۲۰۱ - از شماتت بيخردان فتور نياريد

از شماتت بيخردان فتور نياريد ملامت عين سعادتست و حقيقت موهبت و چون بتهوّر سخن رانند سکوت مظلومانه نمائيد و اگر باعتدال فی الجمله ملامت کنند يا حکايت نمايند بفرمائيد تشخيص صحرای کربلاست و تعزيه سيّدالشّهداء واين فخر و مباهات اهل اللّه، لا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلوا فِی سَبيلِ اللّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ لَيْتَنِی کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفوزُ فوزاً عظيما.

”گر در آتش رفت بايد چون خليل ور چو يحيی ميکنی خونم سبيل“ ”ور چو يوسف چاه و زندانم کنی ور زفقرم عيسی مريم کنی“
”سرنگردانم نگردم از تو من بهر فرمان تودارم جان و تن“

در نهايت بشاشت و مسرّت صحبت بداريد اگر چه حال از قرار معلوم معاشرت را موقوف نموده‌اند اين نيز سبب ممنونيّت است زيرا از معاشرت اين غافلان جز کسالت ثمری حاصل نشود امّا خود پشيمان شوند. باری جميع ياران الهی را از قبل عبدالبهاء تحيّت و ثنا برسان و بگو شکر کنيد که در اين احزان و مصيبت کبری شريک و سهيم عبدالبهاء گشتيد ابداً محزون و دلخون مباشيد زيرا روح شهداء با بشارت کبری رجاء از احبّا مينمايد که باين قربانی سرور و شادمانی نمايند و يا لَيْتَ قَوْمِی يَعْلَمُوْنَ بِما غَفَرَ لِی رَبِّی وَ جَعَلَنِی مِنَ المُکْرَمِينْ ميفرمايد.