۲۰۶ - ای ياران اين زندانی

ای ياران اين زندانی، فی الحقيقه در سنين سابقه بلای ناگهانی چنان احبّای رحمانی را احاطه نمود که از وصف خارج است و بيان غير ممکن ولی ياران آنديار در سبيل پروردگار جان نثار و از جهان و جهانيان بيزار بودند لهذا آستين بر جهان افشاندند و پاکوبان، کف زنان، رقص کنان بمشهد فدا شتافتند و در قربانگاه عشق بزمی آراستند و جشنی خواستند. يکی خواننده شد ديگری سازنده، يکی نازنده شد و ديگری بازنده سور و سروری بر پا شد و محفلی آراسته گشت که سراجش پرتو شهادت کبری شرابش زلال محبّت اللّه زجاجش جام عطا صهبايش موهبت ملکوت اعلی آوازش عجز و نياز، نغمه و سازش سبحان ربّی الابهی و بربط و عودش آهنگ آل داود و نغمه و سرودش نعت و ستايش مقام محمود، چنگ و چغانه ضجيج تشبّث بملکوت، شرب شبانه رحيق مختوم، مطاعم موائد آسمانی، شهد و شکر حلاوت محبّت الهی چه بزم خوشی بود و چه جشنی عظيم که ملأ اعلی را حيران نمود و اهل ملکوت ابهی را بهيجان آورد. از هر کناره صوت آفرين بلند شد واز هر کرانه ندای تحسين مرتفع گشت. اين جشن و سور، سرور و حبور باعصار و دهور دهد و احقاب و قرون را روشن نمايد. پس شما بايد نهايت فرح و شادمانی نمائيد و سرور و کامرانی فرمائيد که از اين بزم نصيب برديد و از اين جشن بهره‌ای يافتيد لهذا محفل انس بيارائيد وانجمن رحمانی تأسيس نمائيد تا در آن محافل مقدّسه بستايش ونيايش ربّ قديم پردازيد و اسباب شوق و شعف گرديد و وسيله وجد و طرب شويد و سايرين را نيز بسرور و حبور آريد و از خمر طهور سر مست نمائيد ولی از دائره حکمت تجاوز ننمائيد و عليکم البهاء الابهی.