۲۰۹ - ای سرگشته صحرای محبّت اللّه

ای سرگشته صحرای محبّت اللّه، گروه مکروه طاغيان بکمال ظلم و عدوان هجوم نمودند و اذيّت و جفا روا داشتند و با تيغ و شمشير حمله کردند تا صولت کلمة اللّه را بشکنند. هيهات هيهات شعاع آفتاب به غبار جفای اهل ارتياب پنهان نگردد و سراج الهی به بادهای مخالف خاموش نشود يُرِيدُوْنَ أَنْ يُطْفِئُوا نُوْرَ اللّهِ بِأَفْواهِهِمْ وَ يَأْبِيَ اللّهُ إِلّا أَنْ يُتِمَّ نُوْرَهُ وَ لَوْ کَرِهَ الکافِرونَ. تو شکر کن خدا را که در بلايا شريک و سهيم اولياء اللّه گشتی صدمه و اذيّت ديدی و سمّ عقوبت چشيدی و بمحبّت اسم اعظم گريبان دريدی و بموهبت کبری رسيدی. ستمکاران خانه را ويران نمودند و اموال را تاراج و تالان کردند و خود سرگشته کوه و بيابان شدی تا به طهران رسيدی آن ويرانی آبادی است و آن تالان و تاراج اعظم علامت ديهيم و تاج در عالم روحانی است.