۲۳۳ - ای ملک

ای ملک، اگر حشمت ملوکانه و شوکت شاهانه طلبی بندگی درگاه خدا کن وعبوديّت آستان کبريا جو. عزّت ملوک چون ذلّت مملوک دمی است و بحر موّاج عظمتش عبارت از شبنمی، سراج منيرش صبح خاموش و تاريک است و نجم اثيرش آفل در حضيض قبر صغير، آن سلطنت ملوکانه و حشمت خسروانه آثار انوار عزّت قديمه است که چون يد بيضاء در جيب تقديس موسی ظاهر و لائح شود سينه سيناء روشن گردد و آفاق بقعه بيضاء منوّر و رشک گلزار و چمن گردد. پس از خدا بخواه که ملک چنين اقليمی گردی و پادشاه سرير چنين روی زمين، آن اکليل ملکوت است و تاج اوج جبروت والبهاء عليک و علی کلّ من تمسّک بعروة الوثقی.