۲۴۰ - ای مستنير بانوار هدايت حضرت رحمان عليه بهاء الله العزيز المنّان

ای مستنير بانوار هدايت حضرت رحمان عليه بهاء الله العزيز المنّان، افق توحيد بانوار شمس حقيقت روشن و لائح، آن انوار تا بحال از افق مبين عالم امکان مشهود و مشهور. حال آن نيّر اعظم بافق اعلی صعود و عروج فرمود و چشمها از مشاهده جمال محروم گشت لکن تأييدات غيبی و فيوضات نامتناهی از ملکوت الهی از هر جهت محيط بر احبّا. و خلق را خُلق و خوی در جميع اوقات ظهور اعراش حقيقت چنان بود که پس از غروب مطالع مقدّسه بيدار و آگاه ميشدند چه که آفتاب انور شدّت تابش و پرتوش انظار را خيره مينمايد و از شدّت ظهور مستور و مخفی ماند. پس ای طيور حديقه الهيّه وقت طيران است و زمان سرودن بابدع نغمات، بر شاخسار وجود در اين رياض الهی چون حمامه قدسی بسرائيد و کمر همّت را بر اعلاء کلمة اللّه محکم ببنديد تا مطلع تأييد ملکوت ابهی گرديد و مشرق انوار فيض افق اعلی. لسان تقديس ميفرمايد مَنْ يَدْعُ النّاسَ بِاسْمِيْ فَإِنَّهُ مِنِّی و يَظْهَرُ مِنْهُ ما يَعْجِزُ عَنْهُ مَنْ عَلَی الأَرْضِ کُلّها.