۲۴۴ - ای ناظر بملکوت وجود

ای ناظر بملکوت وجود، اهل سجود را جبينی روشن چون آفتاب انور از فيض مقام محمود بايد و موقنين بآيات کبری را رخی نورانی از الطاف سبحانی شايد، سر مست جام الهی را نشئه و سرور لازم و مستبشر بموهبت ملکوت را فيض حبور واجب، های و هوی سر مستان لازم و جوش و خروش عاشقان واجب و الّا سنگ سخت به از دل مرده و وجود افسرده و البهاء عليک.