۲۴۷ - ای ثمره جنيّه لطيفه شجره احديّت

ای ثمره جنيّه لطيفه شجره احديّت، شکر کن حضرت بيمثال را که از عين تسنيم و سلسال نوشيدی و از شهد عنايت مذاق شيرين نمودی از صبح هدی نور بهاء مشاهده نمودی و از مطلع آمال نيّر ذوالجلال نظر کردی در جمع اماء چون شمع برافروز و ديده از جهان و جهانيان بدوز و بنار محبّت جمال بهاء چون عود و عنبر بسوز تا ظلمت شب روز گردد و مَحَوْنا آيةَ اللَّيْلِ وَ جَعَلْنا آيةَ النَّهارِ مُبْصِرَةً بروز کند. ای منجذبه الی اللّه وقت شوق و شور است و هنگام حشر و نشور از باده محبّت اللّه شرب شبانه کن و چنگ و چغانه بدست گير و بآهنگ عاشقانه آغاز ساز کن و باين آواز بخوان:

” بانگ سروش است اين آهنگ و خروش است اين“ ”هم جوشش هوش است اين بيدار شو بيدار شو“ ”شعله سيناء بين آتش موسی بين“ ”نفخه عيسی بين بيدار شو بيدار شو“

و البهاء عليک و علی کلّ ثمرة نبتت فثبتت.