۲۵۲ - از فقر منال و به توانگری مبال و از عسرت در معيشت محزون مباش

از فقر منال و به توانگری مبال و از عسرت در معيشت محزون مباش و از تنگی دست دلخون مگرد، ايّامی است در گذر است و حياتی است بی اثر و ثمر مگر نفوسی که بنَفَس رحمان زنده گردند و قلوبی که بذکر حقّ مشغول شوند و حيات ابديّه يابند و موهبت سرمديّه جويند الطاف ربّانی بينند عواطف سبحانی مشاهده نمايند آيات هدی ترتيل نمايند تأييد ملأ اعلی ملاحظه فرمايند. اين نفوس بزرگوارند و بموهبت پروردگار باقی و بر قرار خواه غنی باشند و خواه فقير خواه اسير باشند و خواه امير.