۲۶۲ - ای نوش لب

ای نوش لب، هر لبی که در ستايش و نيايش خداوند آفرينش بجنبش آيد سخنش چون آب زندگانی يزدانی همه نوش است و رازش آواز سروش. اگر فرشته پديدار نه نشانه‌اش آشکار است. آنچه گفتی و دُرّ سفتی و بزاری و نياز آواز برآوردی در درگاه يزدان پسنديده آمد. ای روی تو خوش خوی تو خوش گفتگوی تو خوش. پيک يزدان است که پياپی از آسمان است سپاه سپهر برين است که پشت دوستان دلبر پرده نشين است ريزش ابر بخشش خداوند مهربان است که چون باران بی پايان است. پس اميدوار باش و چشم بيدار دار بزودی نشانه خوشی و روزگار دلکشی پديدار گردد چشمها روشن گردد و دلها گلشن شود مغز خوشبو گردد وسخن نغز گفتگو، پرتو آفتاب عالمتاب گردد و روشنی ماه درخشنده از کنگرهٔ بارگاه، هر يار ديرين کامی شيرين کند و دهانی پر از انگبين، اين دم که تو مشکين دمی و زندگی بخش چون باران و شبنم. جانت روشن باد روانت گلشن و دلت گلزار و چمن.