۲۸۳ - ای ياران مهربان عبدالبهاء

ای ياران مهربان عبدالبهاء، جميع اوليا در اعصار و قرون ماضيه گريان و سوزان آرزوی آنی از ايّام اللّه را مينمودند و در اين حسرت از اين عالم فانی به جهان باقی شتافتند. فضل و جود جمال ابهی را مشاهده نمائيد که ما را بدون استعداد و استحقاق محض فضل و اشفاق در اين قرن اشراق روح حيات بخشيد و در ظلّ راية شاهر آفاق محشور فرمود و بموهبتی مخصّص داشت که منتها آرزوی بزرگواران بود فيض هدايت مبذول داشت و بلحاظ عين عنايت منظور کرد کأس عطا از دست مير وفا بخشيد و شمع رحمانيّت را در انجمن اين بينوايان افروخت بيگانگان را آشنا کرد و فاقدان را واجد احسان فرمود محرومان را محرم اسرار کرد و مجرمان را به خلوتگاه عنايت دلالت فرمود. اين چه فضل است و اين چه موهبت و اين چه عنايت است و اين چه هدايت و هذا ما يلوح به وجوه المخلصين فی الملأ الاعلی و يفتخر به المقدّسون فی ملکوت الابهی. پس چون چنين احسانی شايان فرمود و چنين الطافی شايگان کرد اين بندگان نيز بايد بشکرانه اين موهبت چنانکه بايد و شايد جانفشانی نمائيم و بقربانگاه رحمانی بشتابيم و بکلّی از راحت و آسايش خويش چشم پوشيم نعره يا بهاءالابهی بر آريم و فرياد يا ربّی الاعلی بزنيم و بآهنگ ملکوت دمساز شويم و ترانه‌ای ساز نمائيم که جهان مرده را زنده نمايد و عالم ظلمانی را نورانی فرمايد خفتگان را بيدار کند غافلان را هشيار نمايد بی نصيبان را بهره و نصيب بخشد بعيدان را نزديک و قريب نمايد.

الهی الهی نحن عباد ضعفاء نعجز عن الشّکر لجودک و احسانک و لانقتدر علی ايفاء عبوديّة عتبة قدسک ربّ اشدد ازورنا علی خدمتک و قوّ ظهورنا علی عبادتک و نوّر ابصارنا بمشاهدة آيات قدسک و اطرب آذاننا بنداء ملکوت غيبک و هيّأ لنا من امرنا رشداً و اهدنا الی سبيل نصل به اليک و نفد به عليک و نلتجأ الی جوار رحمتک و نرزق من موائدک و آلائک و نقوم علی اعلاء کلمتک بين عبادک و ننشر نفحاتک بين خلقک و نذکر محامدک و نعوتک فی المحافل العليا و المجامع العظمی حتّی يسمع ضجيجنا الملأالاعلی و يتأثّر من حرارة اجيجنا اهل ملکوت الابهی انّک انت الکريم الرّحيم المعطی العزيز الوهّاب.