۲۸۶ - ای ياران عبدالبهاء

ای ياران عبدالبهاء، ياران جسمانی مارانند زيرا هرمحبّتی که للّه نباشد عاقبت به عداوت انجامد کُلُّ حُبٍّ لَمْ يَکُنْ لِلّهِ صارَ بُغْضاً. امّا ياران الهی ياورانند کام دل و آرام جانند روح مجسّمند و عشق مصوّر و خلوص مشخّص دوست صميمی و محبّ حقيقی هستند لهذا سبب سرور دل و جانند. در اين سفر بی پايان چون ياد ياران بخاطر ميگذشت سفر حضر ميشد سرور عجيبی حاصل ميگشت زحمت و خستگی به راحت و آسودگی مبدّل ميشد و تضرّع به ملکوت جلال ميگشت که : ای دلبر مهربان، ياران را مونس دل و جان باش در هر دمی از بحر الطاف شبنمی بفرست و در هر نفسی باده تازه‌ای بنوشان و می پرست بگردان تا جام صهبای الهی بدست گيرند و طالبان را سرمست کنند و عاشقان را نشئه باده الست بخشند. مقصود اينست که در اين سفر جميع با عبدالبهاء موجود بوديد و در مقابل ديده مشهود، در اين مدّت آوارگی و بی سر و سامانی نعره اين مرغ ناتوان به عنان آسمان ميرسيد و فرياد يا بهاء الابهی گوشزد جهانيان ميگشت. حال ديگر نوبت به احبّا آمد من خاموش شما مانند سروش در جوش و خروش آئيد تا غافلان را بهوش آريد.