۲۸۹ - ای مفتون دلبر آفاق

ای مفتون دلبر آفاق، شمس حقيقت بمحض اشراق انوارش مانند بارقه سحری اين فضای وسيع را روشن و منوّر نمود قلوب صافيه لطيفه چون از زنگ ممتاز بود فوراً استفاضه نمود و روشن و منير گرديد و قلوب صافيه را اين اشراق ندا بود الهام بود تجلّی بود آهنگ ملکوتی بود لهذا هر يک را تجلّی خاصّی گرديد و جلوه نورانی ظاهر و آشکار شد. از خدا خواهم که اين شعاع ساطع چنان در قلب آفاق تجلّی نمايد و تأثير کند که عالم ظلمانی بکلّی نورانی شود. اشعاری که از قريحه نورانيّه آن کنيز الهی جاری سبب فرح و شادمانی ياران الهی گرديد همواره در محافل و مجامع و خلوات بنفحه جنّت ابهی مشام معطّر دار و دماغ معنبر کن و عليک البهاء الابهی.