۲۹۰ - مؤيّدا

مؤيّدا، ببصر حديد دقّت نما در دريای فضل و جود مستغرقی و العَطَشْ العَطَشْ بر زبان رانی و در حديقه انيقه جنّت ابهی داخلی و أَيْنَ نَسِيْمُ عِنايَتِکَ يا رَبِّيَ الرَّحْمن بر آری. حقّ با شماست زيرا مليک لولاک رَبِّ زِدْنِی ميفرمود ديگر معلوم است من و شما بايد هر دم ضجيج و صريخ هَبْ لِی مِنْ لَدُنْک رَحْمةً يا رَبِّيَ الأَعْلی بر آريم. باری نظر جناب عالی در فيض نامتناهی است و البتّه به پايان نرسد و لکن بايد قدری نيز در مواهب حاصله ملاحظه نمود وَ أَمّا بِنِعْمَةِ رَبِّکَ فَحَدِّثْ بياد آورد. ملاحظه فرما که ما مانند جهانيان در جهان عدم بوديم ولی بفضل حقّ در عالم قِدَم قَدَم نهاديم اسير ناسوت بوديم فيض ملکوت يافتيم مشتی خاک بوديم راه به جهان پاک پی برديم ديده ها خوابست و اين چشمها منتظر ظهور الطاف، قلوب غافل و اين دلها مترصّد ظهور موهبت کبری. گويند که محمّد غزالی روزی به مسجد آدينه در آمد قارئی اين آيه تلاوت مينمود يا عبادی الّذين اسرفوا علی انفسهم تلاوت نمود غزالی فرياد برآورد أَ أَسْنَدَهُمْ إِلی نَفْسِهِ و از شدّت فرح و سرور بيهوش شد و بيفتاد و در عالم بيهوشی فرياد لبّيک لبّيک ميزد. حال قياس فرما عِنْدَ ذلکَ تَظْهَرُ الحَقِيْقَةُ وَ تَشْکُرُ رَبَّکَ بُکَرةً و عَشيّاً.