۲۹۶ - ای متوجّه الی اللّه

ای متوجّه الی اللّه، هر چند بظاهر در اين انجمن رحمانی حاضر نيستی ولی الحمد للّه در محفل الهی با وجهی ناضر حاضری يعنی در ظلّ ملکوت محشور و بفضل و موهبت حضرت جبروت موفّق و مؤيّدی. الحمد للّه از کأس هدايت کبری نصيب بردی و از فيوضات جمال ابهی بهره گرفتی. از فضل خدا گمگشته ای بسبيل رشاد پی برد و ماهی تشنه لبی ببحر عذب حَيَوان وارد گشت. اين نيست مگر از فضل و موهبت بی پايان که در اين اوان جلوه بعالم امکان نموده از الطاف او کلّ ملجأ و پناه يافتيم و از جام الست او سرمست گشتيم و از فيوضات ملکوتيش مستفيض شديم اين صرف موهبت است نه استعداد و لياقت.

پس بايد بکمال سرور و حبور و شادمانی بشکرانه اين کامرانی قيام نمائيم. چه بسيار نفوس سالهای سال برياضت پرداختند و سير و سلوک نمودند و تمنّای يوم موعود کردند و چون صبح احديّت از مطلع رحمانيّت طلوع نمود محروم شدند. ما که نه رياضتی کشيديم نه بصيام دهر پرداختيم نه عبادت مفصّلی بجا آورديم نه نماز طويل عريضی ادا کرديم نهايت اينست که عبادات واجبه و فرائض الهيّه را بجا آورديم. با وجود اين قصور فضل و عنايت سلطان ظهور چنان احاطه نمود که بسبيل هدی پی برديم و در ظلّ شجره طوبی مقرّ يافتيم پيمانه صهبای محبّت اللّه پيموديم و ابواب فتوحات رحمانيّه گشوديم. اين نيست مگر صرف فضل و عنايت ذلک من فضل اللّه يؤتيه من يشاء و اللّه ذو فضل عظيم.