۳۰۴ - ای ياران الهی

ای ياران الهی، فيوضات نامتناهی شامل است و الطاف رحمانی کامل در اين عصر جليل اکبر نفوس بشر در حشر مستمرّ است و اين حشر و نشر مؤبّداً محقّق و مقرّر تا نهايت کور خداوند اکبر. اينست که ملاحظه ميشود در هر روزی ظهور و بروزی و در هر دمی امواج يم مکرّمی و در هر نَفَسی تنفّس صبح تأييد روشنی و در هر آنی جلوه فيض بهائی در عالم امکانی. ولی يکی آتش عشق برافروزد و پرده احتجاب بسوزد و ديگری محتجب از انوار حقيقت گردد يکی مانند طيور در اوج حبور پرواز کند و ديگری مانند خراطين در زير زمين و اسفل السّافلين افتد بعضی مانند ستاره صبحگاهی بدرخشند و برخی مانند ناقضان چشم از مشاهده آيات کبری بپوشند قومی مانند نهنگ الهی در بحر ربّانی بخروشند و جمعی بمثابه طيور ليل در زاويه خمودت مقرّ يابند نفوسی چون سراج هدی مشتعل گردند و اشخاصی مانند جُعَل از رائحه گل بگريزند لهذا حشر و نشر مستمرّ است و يوم اللّه فی الحقيقه از ابتدای کور تا نهايت دور، چنانچه در مثنوی جمال ابهی روحی لاحبّائه الفدا مذکور که يوم الست سرمدی است و بزم آنروز فيروز مستمرّ و ابدی:

” سائلی مر عارفی را گفت کی تو بر اسرار حقيقت برده پی“ ”هيچ يادت آيد از روز الست گفت آری چونکه اندر وی بداست“ ”عارفی ديگر که برتر رفته بود درّ اسرار معانی سفته بود“ ”گفت آن يوم خدا آخر نشد ما در آن يوميم و آن قاصر نشد“

باری مقصود اينست که احبّای الهی بفيض رحمانی مانند يوم نشور هردم در وجد و حبورند و بعنايت نامتناهی الهی مطمئن و مسرور شب و روز بجان و دل کوشند که رايت هدی بلند نمايند و آيت قدرت جمال ابهی بخوانند و باخلاق الهی و گفتار يزدانی و رفتار رحمانی و کردار آسمانی در ميان خلق محشور گردند هر يک چراغ پر فروغی شوند و به رشد و بلوغ رسند در جنّت ابهی شجر پر ثمری گردند و در رياض ملأ اعلی نهال باروری تا نفحات قدس مشام شرق و غرب را معطّر نمايد و انوار محبّت اللّه جنوب و شمال را منوّر کند و عليکم التّحيّة و الثّناء.