٦٧

هوالابهی

ای ورقهٔ خَضِرهٔ نَضِرهٔ مستبشره از مصيبت کبری اگر صد هزار سال ناله و فغان کنيم و آه و زاری آغاز جامه پاره کنيم و گريبان بدريم و اشک بريزبم و خاک بر سر بيفشانيم و بسوزيم و بگدازيم اين درد درمان نيابد و اين زخم التيام نپذيرد و اين شعله ننشيند. پس بايد خود را در هر نفسی عازم عالم عدم ديد و به امری قيام نمود که سبب حيات باقيه گردد و علّت صعود و فوز به ملکوت و مشهد لقا شود و البهآء عليک. ع ع