٧٠

هوالابهی

ای ناظر به ملکوت ابهی آفتاب حقيقت هر چند از افق عالم به سحاب جلال مخفی و مستور گرديد لکن در افق اعلی طالع و لائح است و در ملکوت ابهی مشرق و ساطع فيضش عظيم است و اشراقش شديد افقش مبين است و مطلعش اعلی علّيّين شهابش ثاقب‌ است و کلمه اش نافذ آثارش باهر است و قوّه اش قاهر آياتش لامع است و راياتش مرتفع عهدش قويم ‌است و ميثاقش وثيق شمعش پر نور است و لمعه اش جلوهٔ طور. پس ای احبّای الهی بکوشيد که وقت ظهور شئون رحمانی است و هنگام نشر نفحات الهی افسرده منشينيد و پژمرده نمانيد جذوهٔ پر شعله باشيد و حديقهٔ پر نفحه. بعد از صعود جمال معبود خاک بر سر وجودی که دقيقه ای راحت جويد و در بستر راحت بياسايد …