٩٢

هو الله

ای احبّای الهی شمع ميثاق روشن است و عرصهٔ آفاق گلزار و گلشن جنّت ابهی بهشت برين است و فيوضات ملکوت ابهی نور مبين فيض ملأ اعلی دمبدم است و سيل غمام رحمت ابهی دمادم انوار تقديس ساطع است و آيات توحيد واضح ملکوت وجود در حرکت است و عرصهٔ شهود در نهايت لطافت و طراوت ولی چشمها کور است و گوشها محروم. عنقريب اين پرده برافتد و اين حجاب هتک شود و اين نقاب بر داشته شود. آن وقت انظار مشاهدهٔ آثار مواهب جمال ابهی نمايند و حيران گردند و پشيمان شوند که‌ اين چه موهبتی بود و ما ازو غافل و اين چه عنايتی بود و ما ازو ذاهل صبح نورانی بود و ما گرفتار شام ظلمانی نيل و فرات گوارا بود ولی بر ما جيحون خون زلف مشکين بود ولی ما را زنجير سنگين مائدهٔ آسمانی بود ولی ما را مضرّت جاودانی. اين چه بدبختی بود و اين چه بی طالعی؟ نعمت الهيّه ما را نقمت بود و رحمت ربّانيّه ما را زحمت بود و ننزّل من القرآن ما هو شفآء و رحمة للمؤمنين و لا يزيد الظّالمين الّا خساراً. پس ای احبّای الهی در هر دمی به شکرانهٔ جمال ابهی همدم گرديد که فضلش عظيم است و نورش مبين محض عنايت شما را در ظلّ شجرهٔ رحمانيّت آرام داد ودر جنّت احديّت کامران گردانيد از بيگانگی آزاد گرديديد و به فيض يگانگی او در کمال اتّحاد و اتّفاق در جنّت ابهايش محشور شديد، به اعلاء کلمة‌ الله پردازيد و به نشر نفحات الله و البهآء عليکم. ع ع