١١٤

هوالابهی

ای مؤمن به جمال قدم حضرت احديّت و سلطان ربوبيّت بر عرش عظمت استقرار يافت و به جميع اسماء و صفات تجلّی و بر سرير الوهيّت جلوس فرمود و صلای عامّ داد. سرير در اين مقام مراد امر الهی است و شريعت ربّانی و کور عظيم و عصر مجيد و جلوس عبارت از ظهور و بروز و سطوع و اشراق و حضوراست . جمعی را جبين چون نور مبين مزيّن از پرتو اشراق گشت و حزبی را اين نور سحر سحر مستمرّ آمد سبحان الله‌ اشراق اشراق واحد و طلوع طلوع واحد و مجلّی مجلّی واحد و لکن تأثير بر دو قسم و ننزّل من‌ القرآن ما هو شفاء للمؤمنين و لا يزيد الظّالمين‌ الّا خساراً و البهآء عليک . ع ع