١١٥

هوالابهی

ای زنده به نفحات وادی ايمن يمن رحمن، آن شمس هدی نيّر اعظم ملکوت اعلی از افق غيب ابهی ناظر و فائض و مشرق و لائح است چه که‌ از برای کينونت ذاتش و هويّت اسماء و صفاتش غروب و افولی و صعود و نزولی و عروج و هبوطی نبوده و نيست لم يزل معطی فيض بوده و خواهد بود. اين ظهور و غياب و ستر و حجاب عبارت از حلول غمام و سحاب است و اين به حسب انظار و ابصار اين عباد است که گهی محفوظ و مرزوق و دمی مأيوس و محروم ‌است فوا اسفا علينا من هذا الفراق و وا حسرتا علينا من هذا الحجاب الّذی احترقت به کبد الآفاق و اين نيز نظر به حکمت بالغهٔ الهيّه است و لم يطّلع بها الّا نفسه العالم الخبير. و چون به ‌نظر دقيق ملاحظه شود بعضی‌ از اسرار صعود مشهود شود يعنی نفحه ای از آن رياض به مشام رسد. مثلاً اگر نيّر اعظم‌ آفاق دائماً بازغ در دائرهٔ نصف‌ النّهار گردد جميع مواليد موجوده و ممکنات و اعيان مشهوده محترق و نابود گردد نه‌ بهاری ماند نه گلزاری و نه شجری و ثماری نه ‌تابستانی نه خزانی نه ‌ارديبهشتی نه‌ آبانی نه طيوری و ذی روحی و انسانی پس واضح است که دلائل حکمت است و البهآء عليک. عبدالبهآء ع