١١٨

هوالابهی

ای ياران حقّ وقت عصر است و آفتاب پرتوش در تناقص ولی شمس حقيقت از غيب ملکوت تابش و رخشش جهان افروزش روز به روز در تزايد و تکاثر. اگر چه‌ از برای‌ اشراق او تزايد و تناقصی نه ولی غمامهای حائل و بخارهای متکاثف هر چه بيشتر متلاشی گردد سطوع شمس حقيقت بيشتر شود و اشراق نيّر آفاق عظيمتر گردد. خلق جاهل و عوام کاهل را گمان چنان بود که سحابهای متراکم وغمامهای متراکب آفتاب اوج مواهب را تيره‌ نمايد و در مغرب زوال متواری کند ولی به يک اشراق پر احتراق از مطلع غيب ملکوت چنان غيوم متکاثفه را مضمحلّ و متلاشی فرمود که عقول حيران گرديد. و حال خفّاشان ملل عالم در فکر آنند که از برای خويش در ظلمات آبار و بطون حفرات تاريک و تار ملجأ و ملاذی و مسکن و مأوائی مهيّا نمايند زيرا بکلّی مأيوس گشتند و قدرت امر الله را محسوس ديدند علی الخصوص بعد از صعود حضرت مقصود زيرا سلطنت جمال قدم اعظم شد و قدرتش اتمّ ظاهر گشت و السّلطنة و الاقتدار و القدرة و السّطوة ‌له فی کلّ‌ العوالم و الشّئون و الظّهور و الکمون. ع ع