١٤٠

هوالابهی

ای مخموران صهبای الهی نفحهٔ رحمانی‌ از رياض باقی ميوزد و صبح نورانی از افق معانی ميدمد و صلای بيداری از ملکوت ابهی ميرسد و گلبانگ هوشياری عندليب حديقهٔ تقديس ميزند. گلشن توحيد در رياض تجريد باز و گشوده و گلهای معانی و ازهار حقايق رحمانی خندان و شکفته. اوراد و رياحين سبز و خرّمند و اشجار حدائق سبحانی بارور و ريشه محکم. انهار تسنيم جاری و چشمهٔ فيض جاودانی جوشنده و ساری. سرو آزاد در باليدن است و قمری مشتاق در ناليدن. ليلای حقيقی با رخی افروخته مشهود و مجنون وجدانی با دلی سوخته مشهور. بلبل گلستان الهی به نغمات معنوی دمساز و هزار دستان روحانی با روی گل ربّانی همراز. از هر سمت صدای نغمه و آواز است و از هر جهت دلهای عاشقان در سوز و گداز و از هر شاخی صوت رود و ترانه بلند است و از هر کاخی نوای چنگ و چغانه . زمزمهٔ تار و اوتار الهی بشنويد و آواز مثالث و مثانی روحانی استماع کنيد عود و بربط بر داريد و در اين رياض تقديس به‌ الحان توحيد به تمجيد ربّ مجيد بنوازيد که طيور اين حدائق ايد و شئون اين حقايق مظاهر الطاف ربّ ودوديد و مطالع انوار شمس وجود عون الهی با شما است و فيض نامتناهی شامل حال شما. عنقريب آثار عنايت حقّ ظاهر گردد و انوار الهی شرق و غرب را روشن کند و البهآء عليکم يا احبّآء الله. ع ع