١٥٧

هوالابهی

يا من انجذب من نفحات الله البدار البدار الی مغفرة من ربّک و رحمة العجل العجل‌ الی معين الفضل و الرّأفة حيّهل حيّهل‌ الی منبع‌ الجود و الموهبة ‌الا و هو القيام علی‌اعلاء کلمة‌ الله و النّشر لنفحات ‌الله و السّعی فی سطوع ‌انوار الله و الايقاد لنار محبّة‌ الله و التّمسّک بالعهد و ميثاق‌ الله و الثّبوت بعون‌ الله علی‌ امر الله و لمثلک ينبغی ‌ان تکون کالعلم علی‌الأعلام تخفق بارياح‌ القدس‌ الهابّة‌ من رياض عناية ربّک القديم و تهتزّ من نفحات منبعثة من الملکوت الأبهی فسبحان ربّی الاعلی ع ع

مسطورهٔ ناطقه به ثبات و استقامت احبّاء رحمن برعهد و ميثاق قرائت و تلاوت گرديد. اين معلوم و واضح است که در هر کور و دوری محض حفظ کلمهٔ وحدانيّت و صون امر الله از خلل و اتّحاد جميع نفوس مستظلّه در ظلّ سدرهٔ رحمانيّت به اشاره امری گشته تا حصن حصين امر الله در تحت ظلال کلمهٔ واحده‌ محفوظ و مصون ماند چون فی الحقيقه‌ اشاره‌ بوده نه به صحيح عباره، مثل من کنت مولاه الخ و لکن دراين کوراعظم عهد و ميثاق الهی گرفته شده است و به ‌اثر قلم اعلی کتاب عهدی صدور يافته و در جميع الواح و زبر الهی ذکر اين عهد قديم و ميثاق عظيم شده تا کلمهٔ وحدانيّت در جميع مراتب و مقامات در هيئت تفريد جلوه و ظهور نمايد وانوار توحيد مشرق و مغرب وجود را روشن فرمايد و جميع من علی الأرض بر معين واحد جمع و بر شريعهٔ واحده مجتمع گردند. و چون آن جناب براسرار مودعهٔ در امر الله مطّلع لهذا بايد دائماً ملتفت باشند که ‌از جهتی از جهات ارياح افتتان به وجود ضعفا نرسد و سستی تأويلات و شبهات نفوس را متزلزل ننمايد و البهآء عليک. ع ع