١٦٠

هوالابهی

ای احبّای الهی اين قرن قرن جمال مبارک است و اين عهد از اعصار شمس حقيقت طلوعی عجيب دارد و ظهوری غريب آفتابش در نقطهء احتراق است و مه تابانش در اشدّ اشراق اخترانش کواکب خاورند و شهب ثاقبه اش نافذ در کبد باختر آفاقش روشن است و آثارش شاهد هر انجمن بحورش مسجور است و غيوثش ماء منهمر مسکوب رياضش مؤنّق است و حياضش متدفّق گلهايش معطّر است و رياحينش معنبر آهنگش نغمهٔ ملکوت ابهی است و بانگش خروش نهنگ ملأ اعلی الحان طيورش محيّر عقول و شعور است و نغمات حمامات قدسش مزامير آل داود دلبرش در نهايت صباحت و ملاحت است و خطيبش در نهايت فصاحت و بلاغت اديبش آيات لاهوت ترتيل مينمايد و ربيبش اسرار ملکوت تفسير می کند رضيعش از ثدی عنايت پرورش يافته و وضيعش بر سرير عزّت ابديّه استقرار جسته. با اين مواهب و عطا و شواهد و وفا چرا آتش موسی جلوه ننمايد و نفس مسيح روح نبخشايد قلوب چرا پرواز نکند و ارواح چرا با عجز و نياز دمساز نشود؟ موهبت اندر موهبت است و بخشش اندر بخشش و البهآء عليکم. ع ع